گریه مظهر شدید ترین حالات احساسی انسان است و انگیزها و علت های گوناگونی دارد که هر کدام از آنها بیانگر حالتی خاص است . در روایات بعضی از انواع گریه تشویق شده و از صفات پسندیده بندگان محض خداوند به شمار آمده است .
 هر کس با اندک توجهی در خواهد یافت که گریه بر سیدالشهداء ،‏گریه از نوع محبت است . محبتی که عاشقانش در دلهایشان به ثبت می رسانند . گریه بر او ،‏گریه شوق است ؛ چرا که اکثر حماسه های کربلا شور انگیز و شوق آفرین است و سیلاب اشکهای شوق عشاق پیوسته به جهت آن همه ایثار ، جوانمردی ، رشادت ، شجاعت و خطابه های روشنگرانه آتشین مردان و زنان در ظاهر اسیر ، از چشمان عشاق سرازیر می گردد . همچنین هدف متعالی و انسان ساز او و اصحابش سبب گریه معرفت و پیوند است ، که به دیدگاه امام خمینی (ره) گریه سیاسی که فرمودند :  ماملت گریه سیاسی هستیم ، ما ملتی هستیم که با همین اشکها سیل جریان میدهیم و سدهایی را که در مقابل اسلام ایستاده  است خرد می کنیم .
   هیهات که گریه بر ابا عبدالله الحسین (ع) گریه ذلت وشکست باشد ، بلکه گریه همبستگی و پیوند با سرچشمه عزت و افتخار است ، گریه صامت نیست ، که گویاتر از هر ناطقی است ، گریه سرد کننده نیست ،‏که گریه گرما بخش است ، گریه بزدلان نیست ، که گریه رشیدانه است ، گریه حسرت و ندامت نیست ، که گریه امیدوارانه است . و بالاخره گریه معرفت است که در سوگ حسین و یارانش از هر گونه تحریف و انحراف در قیام جاودانه حضرتش جلوگیری می کند و شاید به همین دلیل است که در فضیلت گریه بر حسین (ع)‏روایات متعددی آمده است . از آن جمله حدیثی است که حضرت امام صادق (ع) می فرماید: (کلُّ الجَزَعِ وَ البُکاءِ مَکروه سِوَی الجَزَعُ وَالبُکاءُ الحسین (ع) )هر نالیدن و گریه ای مکروه است ، مگر ناله و گریه بر حسین (ع).                                                        
                                                                                                                  التماس دعا